Ervaringsverhaal Cobie: "Dat ik weer
kon horen, was niet te vatten
In het tijdschrift Plus-online konden we op 30 juni 2020 het mooie interview lezen van journaliste Hella van der Wijst met Cobie van der Meulen-Brinkhoff (66) die bijna helemaal doof was tot een cochleair implantaat haar weer liet horen. “Ik heb bedacht: als dit goed komt, komt er veel goed”, vertelde Cobie die 46 jaar getrouwd is met Gerrit, drie kinderen en zeven kleinkinderen heeft.
Cobie was de jongste in een gezin met twee broers en twee zussen. “Als ze tegen mij schreeuwden, snapte ik niet waarom.” Toen haar moeder haar mee nam naar de huisarts, zei die doodleuk: “Je hebt vijf kinderen, je mag niet verwachten dat ze allemaal even intelligent zijn.” Maar op haar tiende constateerde de schoolarts dat Cobie ‘hartstikke doof’ was en op een school voor slechthorenden thuishoorde. “Toen ik mijn eerste gehoorapparaatje kreeg, weet ik nog dat ik dacht: ‘Wat een kabaal!’”
Aan de achterkant van de theetuin ligt een slootje dat ooit tot de kloostergracht behoorde. Het enige gebouw van het kloostercomplex dat er nog staat is de ziekenzaal, tegenwoordig de Nederlands Hervormde Kerk van Aduard.
Van huis uit is Cobie protestants, maar ze ging vanwege haar gehoorprobleem bij de katholieke nonnen op school. Het maakte haar tot een uitzondering in het gezin. Haar zussen beschouwden haar als ‘verwend’. Haar oudste broer zei over haar gehoorapparaat: “Moet je daar de hele dag mee lopen?” Terwijl Cobie juist zo blij was dat ze dankzij dit apparaatje weer mee kon doen. Haar vader kon het maar slecht verdragen dat zijn dochter iets mankeerde. “Waar hij vandaan kwam, werden kinderen waar iets mis mee was, zoveel mogelijk verborgen gehouden.” Met haar vader heeft ze nooit kunnen praten over haar handicap.
Als reactie probeerde ze lange tijd om te doen alsof er niets aan de hand was. Tot ze trouwde en op haar 21ste beviel van haar dochter Carla. “Zij woog 8,5 pond en ik moest heel hard persen, maar ik verstond de verpleegkundige niet. Door verkeerd persen is toen iets geknapt in mijn hoofd. Daarna hoorde ik zo goed als niets meer.” Ondanks vele onderzoeken is een oorzaak van haar doofheid nooit gevonden. Gelukkig bleek het niet erfelijk te zijn.
Echtgenoot Gerrit en een buurvrouw waren een grote steun. Tot de buurvrouw overleed en Cobie, die ondertussen drie kleine kinderen had, dreigde te vereenzamen. “Dat ging sluipenderwijs. Als er een verjaardag was, zei ik tegen Gerrit: ‘Ga jij maar, ik pas wel op de kinderen.’” Pedicure worden was een uitkomst voor Cobie. Ze bouwde nieuwe contacten op en had het naar haar zin. Haar kinderen groeiden op met haar handicap en vonden het vanzelfsprekend om haar te helpen als bijvoorbeeld een telefonische afspraak gemaakt moest worden.
Als ze denkt aan het moment dat ze na een operatie van 24 uur voor het eerst de stem van haar zoon Remco hoort, is ze opnieuw ontroerd. “Ik schrok, want het was een blikachtig geluid… maar ik hoorde weer!” Het was wennen om na zo’n lange stilte weer te kunnen horen. “De eerste keren dat ik iets hoorde, waren niet te bevatten. Alsof ik weer kind was, zo overweldigend.” Vaak dacht ze: “Wat hoor ik nu weer?” Zoals het water in de verwarmingsbuizen.
Het gehoor van Cobie ging van 25 procent naar 95 procent. Ze noemt het een wonder. En terwijl we richting de oude ziekenzaal van het klooster wandelen, zegt ze: “Had ik in de middeleeuwen geleefd, dan was ik mijn hele leven doof gebleven.” Binnen genieten we van de mooie lichtinval door de glas-in-loodramen en de stilte. Sinds Cobie weer goed hoort, verlangt ze regelmatig naar de stilte. Ze geniet van het contemplatieve dat ervan uitgaat. Puzzelen zonder gehoorapparaat is voor haar zo’n moment. “Na een drukke dag zeg ik tegen Gerrit: ‘Ik ben er even niet’. Dan doe ik mijn apparaatjes uit en trek me even terug.”
Het volledige interview met Cobie kun je lezen in PlusOnline.